Eeuwig onbevangen
Voor mijn tweejarige nichtje is alles nieuw. Haar verwondering over een kikker in het water, geit in de wei, mijn laptop of eeuwenoude speelgoedauto’s blijft me verbazen. Allemaal zaken die dagelijks aan mij voorbij gaan voorzien haar van een dosis dopamine waar je u tegen zegt. Net zo snel kan die euforische stemming omslaan in ontroostbaar verdriet.
Vermoeiend
Terwijl mijn emoties de hele dag nagenoeg vlak zijn en hooguit wat kleine piekjes omhoog en omlaag vertonen, schieten die van haar werkelijk alle kanten op. Uiterst vermoeiend voor haar, soms ook voor mij, maar het is vooral een intense manier van leven. Zonder dat ze er überhaupt bij stilstaat. Zij staat namelijk nog niet zo geprogrammeerd in het leven als ik.
‘Anderen staan met een geweer in hun handen’
Elke dag weer verdwijnt haar onbevangenheid een beetje. Ze zit net als de rest gevangen in een systeem dat langzaam maar zeker een persoonlijk algoritme ontwikkelt. Leuk, niet leuk, lekker, niet lekker, goed of fout. Het zijn de eerste waardeoordelen die haar voorkeuren ontwikkelen.
Omgeving
Daarna komt de fase waarin ze zich meer bewust wordt van haar omgeving en de voorkeuren van anderen. En ze zich daar onbewust door laat beïnvloeden. Het is relatief; andere kinderen van haar leeftijd krijgen een geweer in hun handen gedrukt. Bleven kinderen maar eeuwig onbevangen.
