Control-alt-delete freak
Veel mensen noemen zichzelf control freak. Engerd. Hun ogen stralen erbij. Hoewel ik de eerste senior executive controlfreak nog moet tegenkomen, vraag ik me wel af of ze er blij mee moeten zijn. Het lijkt een modieuze karaktereigenschap die zich alleen maar sterker ontwikkelt door de technologie waarmee we alles in de gaten kunnen houden.
Ik kan me herinneren dat ik vroeger vanuit huis wel eens naar het postkantoor belde waar mijn vader werkte. De spanning in mijn buik, de golf van lawaai als er werd opgenomen en het vragen naar Ton in plaats van naar papa. Er stonden daar immers meerdere papa’s post te sorteren. Alleen als het echt belangrijk was belde ik, want ik hield mijn vader en z’n collega’s van hun werk.
‘Het plaatje moet aansluiten op de boodschap. Niet andersom.’
Nu krijg ik dagelijks prachtige plaatjes van landschappen doorgestuurd die mijn vader nog altijd doorkruist in zijn postauto. Ook op de meest onbeduidende berichtjes in onze groepsapp reageert hij vrijwel direct. De kwaliteit van het contact daalt tot een punt waarop het eigenlijk niet meer betekent dan opvulling. Vaak heel gezellige opvulling, maar wat gebeurt er in ons onderbewuste?
Kleine wissewasjes, grote wissewasjes
Nu de drempel om contact te zoeken is verlaagd, kan ik mensen met elk wissewasje lastig vallen. Door die mogelijkheid wordt alles ineens prioriteit. Alles is namelijk direct op te lossen. Je hebt geen excuus meer om iets vooruit te schuiven en even te laten liggen. Controle kan worden uitgeoefend op nagenoeg alles en dat moedigt aan om dat ook vooral te doen. Ruimt lekker op.
Zelf maak ik me onbewust ook steeds vaker druk om zaken die dat eigenlijk helemaal niet verdienen. Dat bedenk ik me pas als ik bewust stil sta bij het onrustige gevoel in mijn buik. ‘Dat zou ik eigenlijk nog even moeten doen’ buig ik dan om naar ‘dat is nu even niet belangrijk’. Want vaak zijn er op dat moment zaken die wél mijn volledige aandacht kunnen gebruiken.
‘Moeten we niet eerst de controle over onszelf krijgen?’
Als je maar blijft schakelen tussen allerlei to-do’tjes gebeurt alles bovendien halfslachtig. Ik geloof dat mijn vader tussen zijn appjes door prima post in de juiste brievenbus kan gooien, maar wat gebeurt er met al die mailtjes die met minimale aandacht worden verstuurd en hun eigen leven gaan leiden? Is er dan echt iets bijgedragen of is het gewoon even weggewerkt?
Concentreren op wat er toe doet en randzaken later afhandelen. Het klinkt eenvoudig maar met apps die erop geprogrammeerd zijn om je uit die concentratie te halen ligt afleiding constant op de loer. Als freaks lopen we over straat alles maar in de gaten te houden. Waar kunnen we dan nog echt aandacht voor hebben? Moeten we niet eerst eens controle over onszelf krijgen?
Controle is goed, zolang je je beperkt tot zaken waar je invloed op hebt. Buiten die cirkel ben je toeschouwer en blijf je met een onbevredigd gevoel achter. Bemoeien is namelijk wezenlijk iets anders dan controle uitoefenen. Gun jezelf het loslaten van de complete controle en laat het soms gewoon maar gebeuren. Als het moet krijg je het stuur vanzelf in handen!
