Wat is leven?
De vraag waarom we als mensen op aarde zijn gaat me al veel te ver. Laat ik eerst eens uitzoeken wat ík hier überhaupt te zoeken heb. Draag ik iets bij? Doe ik wat ik hoor te doen? Is er aan mij geen onnavolgbare palmfluitist verloren gegaan? Hoe kom ik ooit achter de absolute waarheid?
Accepteren
Ik zal het nooit weten. Daar vrede mee hebben is stap één. Stap twee lijkt mij: maak iets van je leven. Volgens mij is dat de enige verantwoordelijkheid die je hebt als mens. Het is je gegeven door een wonder der natuur. Daar mag je op z’n minst zorgvuldig mee omgaan.
‘Een gênant luxeprobleem’
Maar hoe maak je iets als de mogelijkheden zo oneindig groot zijn? En je elke minuut van de dag met andere (fictieve) levens om de oren wordt geslagen? Wat is dan mijn weg? Een gênant luxeprobleem op dit deel van de aardbol. Maar er gaan veel mensen aan onderdoor.
Vastlopen
De enige weg die ik me na 30 jaar kan bedenken is mijn eigen weg. Het klinkt zo cliché maar het is tegelijkertijd zo moeilijk. We willen ons meten en nemen een rol aan waarin we niet onszelf zijn. Dat gaat vroeg of laat wringen. En dan lopen we vast. Muurvast.
Ik ben me ervan bewust en denk me enigszins te kunnen verplaatsen in mensen die het echt even niet meer weten. Natuurlijk laat ik me ook wel eens meeslepen in het sociale spel dat we spelen. Uiteindelijk kom ik terug bij mezelf en doe ik wat mijn hart me ingeeft. Zou dat het leven zijn?
